حاشیه‌نشینی در شهر یعنی تعلیق میان شهری‌بودن یا نبودن. وقتی ناگزیر به مدرسه‌ای بروی که در حاشیه شهر است، دیگر دردت بهتر یا بدتربودن مدرسه نیست، بلکه بودن یا نبودن مدرسه است. مکانش مرکزی است و امکاناتش حاشیه‌ای. نیمکت‌های سه‌نفره، کلاس‌های شلوغ، تنبیه معلم و مدرسه‌های چندشیفت و هرآنچه این روزها برای دهه شصتی‌ها خاطره‌بازی است، برای بسیاری از دانش‌آموزان مدارس حاشیه‌نشین و دورافتاده واقعی است. در حاشیه که باشی کمتر فرصتی برای جور دیگر زندگی‌کردن فراهم می‌شود. هرچه هست همانی است که برای پدر و پدربزرگ‌ها بوده و دراین‌میان دانش‌آموزانی که ناخواسته و نادانسته محکوم به ماندن در چرخه حاشیه‌نشینی هستند. در مدارس حاشیه‌ای، دور از رقابت برای آموختن، نسلی ساخته می‌شود که از خانه و مدرسه مانده‌اند و از جامعه رانده شده‌اند. در مخمصه یک‌نواختی درس‌ها و مطالب محتوایی کتاب‌ها به روزمرگی می‌روند. حتی به مخیله‌شان هم خطور نمی‌کند که می‌توان جور دیگری زیست. فرصت‌ بودن در کنار دیگری‌هایی از جنس غیرخودشان را ندارند و ازسوی دیگر برای همیشه حاشیه‌نشین ذهن دیگری‌های مرکزنشین می‌مانند. اگر تعداد اندکی هم به رقابت ناعادلانه کنکور برسند و از آن عبور کنند، تازه در آن‌سوی این سد بزرگ می‌فهمند چه جفاهایی بر آنها رفته و همین می‌شود شروع آسیب‌های بزرگ اجتماعی نسل دانش‌آموخته حاشیه شهرها. در میان تمام این تنگناها باید بسیار خوش‌شانس باشی که فرصت آشنایی با معلمی از جنس دیگر را تجربه کنی. بهترین دانش‌آموزان روی زمین کجا هستند؟